Αυγουλάκια του χωριού, τηγανισμένα ελαφρά σε ελαιόλαδο, πασπαλισμένα με πάπρικα και ριγανούλα, πάνω σε φέτες ζυμωτού ψωμιού με προζύμι, τυράκι φέτα, ντοματούλα με αλατάκι θαλασσινό, σταφύλι, κριθαρένια παξιμαδάκια κρητικά και θυμαρίσιο μέλι, καφεδάκι...
Κορίτσια και σταφύλια (Νέα Αγχίαλος ~1930) -
Μία όμορφη και πολύτιμη ιστορική αναδρομή για τον τρύγο την εποχή του 1930,
Ποζάρουν πίσω από τσαμπιά, με την αμηχανία και την ατημελησία του μόχθου. Ο τίτλος λέει “Νέα Αγχίαλος: Η συγκομιδή των σταφυλών από κορίτσια”
...
Οι Αγχιαλίτες έφεραν μαζί τους από την Ανατολική Ρωμυλία τις τέχνες τους. Στην Ανατολική Ρωμυλία “οι Αγχιαλίτες ασχολούνταν σε μεγάλο βαθμό με την αμπελουργία. Οι αμπελώνες εκτείνονταν στην πεδιάδα προς τα νοτιοδυτικά της πόλης ( περίπου 3 εκατομμύρια κλήματα). Οι κυριότερες ποικιλίες σταφυλιών ήταν αδριανουπολίτικα, ζουμιάτικα, σέφκες, σεβαστιανά, προσλάβες, μαυρούλια, μοσχάτα κ.α. Οι αμπελουργοί έφτιαχναν πολλά και καλά κρασιά, ρακί και ξύδι. Στην Αγχίαλο παράγονταν και δύο ειδικά κρασιά: μουσελέδες (γλυκό κρασί) και πιλίνο (ένα είδος ρετσίνας, πικρό κρασί στο οποίο έβαζαν άψινθο). Ο τρύγος γινόταν μετά τις 14 Σεπτεμβρίου και ήταν πανηγύρι, στο οποίο συμμετείχαν χωρικοί από τις γύρω περιοχές. Οι Γκερνουβκλήδες, Τούρκοι από τα γύρω χωριά, μετέφεραν τα σταφύλια στους ληνούς της Αγχιάλου με μεγάλους αραμπάδες που τους έσερναν βουβάλια και υπό τους ήχους νταουλιών. Όταν έφταναν στην πόλη, οι καλλιεργητές θυμιάτιζαν τα σταφύλια και τις αποθήκες, όπου είχαν κάνει αγιασμό. Κάθε 1η Φεβρουαρίου, στη γιορτή του Αγίου Τρύφωνα, μετά τη θεία λειτουργία, όλοι οι Αγχιαλίτες έπαιρναν αγιασμό και έβγαιναν να ραντίσουν τα αμπέλια για να έχουν καλή καρποφορία. Οι αμπελουργοί αποτελούσαν περίπου το 80% του πληθυσμού της πόλης” [2].
Μία όμορφη και πολύτιμη ιστορική αναδρομή για τον τρύγο την εποχή του 1930,
Ποζάρουν πίσω από τσαμπιά, με την αμηχανία και την ατημελησία του μόχθου. Ο τίτλος λέει “Νέα Αγχίαλος: Η συγκομιδή των σταφυλών από κορίτσια”
...
Οι Αγχιαλίτες έφεραν μαζί τους από την Ανατολική Ρωμυλία τις τέχνες τους. Στην Ανατολική Ρωμυλία “οι Αγχιαλίτες ασχολούνταν σε μεγάλο βαθμό με την αμπελουργία. Οι αμπελώνες εκτείνονταν στην πεδιάδα προς τα νοτιοδυτικά της πόλης ( περίπου 3 εκατομμύρια κλήματα). Οι κυριότερες ποικιλίες σταφυλιών ήταν αδριανουπολίτικα, ζουμιάτικα, σέφκες, σεβαστιανά, προσλάβες, μαυρούλια, μοσχάτα κ.α. Οι αμπελουργοί έφτιαχναν πολλά και καλά κρασιά, ρακί και ξύδι. Στην Αγχίαλο παράγονταν και δύο ειδικά κρασιά: μουσελέδες (γλυκό κρασί) και πιλίνο (ένα είδος ρετσίνας, πικρό κρασί στο οποίο έβαζαν άψινθο). Ο τρύγος γινόταν μετά τις 14 Σεπτεμβρίου και ήταν πανηγύρι, στο οποίο συμμετείχαν χωρικοί από τις γύρω περιοχές. Οι Γκερνουβκλήδες, Τούρκοι από τα γύρω χωριά, μετέφεραν τα σταφύλια στους ληνούς της Αγχιάλου με μεγάλους αραμπάδες που τους έσερναν βουβάλια και υπό τους ήχους νταουλιών. Όταν έφταναν στην πόλη, οι καλλιεργητές θυμιάτιζαν τα σταφύλια και τις αποθήκες, όπου είχαν κάνει αγιασμό. Κάθε 1η Φεβρουαρίου, στη γιορτή του Αγίου Τρύφωνα, μετά τη θεία λειτουργία, όλοι οι Αγχιαλίτες έπαιρναν αγιασμό και έβγαιναν να ραντίσουν τα αμπέλια για να έχουν καλή καρποφορία. Οι αμπελουργοί αποτελούσαν περίπου το 80% του πληθυσμού της πόλης” [2].
ΚΑΙ.....ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΟΣ ΣΚΑΡΦΑΛΩΝΕΙ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΝΤΑΡΙ ΓΙΑ ΝΑ ......ΑΤΕΝΙΖΕΙ ΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΣΑΛΙΓΚΑΡΟΣ
